Pint: Vloeibare of droge maat
Het woord 'pint' wordt meestal geassocieerd met een stevig biertje in een Engelse pub: het is ruim een halve liter.
Het woord komt van het Oud-Franse 'pinte', dat mogelijk zijn oorsprong vindt in het Latijn en deze inhoudsmaat was ooit gangbaar in grote delen van Europa en Noord-Amerika. Er bestonden veel varianten van: op sommige plaatsen was een pint minder dan een halve liter, op andere meer dan een liter. De enige regel was dat een pint een achtste van een gallon was, maar de inhoud van een gallon wisselde ook sterk.
In de loop van de 19e eeuw stapten steeds meer landen over op het metrieke stelsel, waardoor de pint in onbruik raakte. Alleen de Engelsen hielden eraan vast, en in 1824 besloten ze orde in de chaos te scheppen. Bij wet werd bepaald dat een pint in het hele Britse Rijk overeen zou komen met 568 ml.
Er bestaan nog steeds verschillende pints
Vrijwel alle leden van het Britse Gemenebest gebruiken vandaag de dag het metrieke stelsel, inclusief tot op zekere hoogte Groot-Brittannië. De pint wordt eigenlijk alleen nog maar voor bier, cider en melk gebruikt, maar er bestaan nog steeds regionale verschillen.
In Canada wordt soms de Britse 'imperial pint' gebruikt, terwijl in de VS een pint slechts 473 ml bedraagt. Hier deed men namelijk niet mee aan de standaardisatie van 1824 en hield men vast aan de lokale pint, die nog steeds een vloeistofmaat is.
Naast de 'vloeibare' pint bestaat er een 'droge' pint van 551 ml. Deze kun je tegenkomen in Amerikaanse kookboeken als een recept meel of suiker bevat.
