De atoombommen op Hiroshima en Nagasaki in augustus 1945 zijn tot nu toe de enige kernwapens die in een oorlog gebruikt zijn. Hoewel de verwoesting enorm was, verbleekt de destructieve kracht van deze A-bommen bij die van de H-bom of waterstofbom.
Beide zijn kernwapens, maar ze werken volgens een verschillend principe.
Een H-bom is verwoestender dan een A-bom
De A-bom van Hiroshima maakte gebruik van kernsplijting, die een kettingreactie op gang bracht.
Bij een H-bom is de kernsplijting slechts het begin: de energie daarvan fuseert de zware waterstofatomen deuterium en tritium.
Tijdens deze kernfusie raken de waterstofatomen een beetje massa kwijt doordat ze één atoom vormen. De verloren massa komt vrij als energie en veroorzaakt de enorme explosie.
De grootste waterstofbom die ooit is ontploft, was de Tsar Bomba van de Sovjet-Unie die in 1961 getest werd. De kernproef had een kracht van 50.000 kiloton: meer dan 3300 keer zo veel als de Hiroshima-bom.
1. Verwoesting
Een A-bom van 15 kiloton (zoals in Hiroshima) zal in een straal van 230 meter alles met de grond gelijkmaken. Voor een waterstofbom van 50.000 kiloton, zoals de Tsar Bomba, is dat 6000 meter.
2. Straling
De dodelijke stralingsradius van een A-bom is 1,34 kilometer. Hier wordt iedereen blootgesteld aan een dosis van 500 rem, wat binnen een maand dodelijk is. Voor de H-bom is de stralingsradius 5 kilometer.
3. Verdeling
Het precieze aantal H-bommen is niet bekend, maar ze vormen waarschijnlijk een groot deel van de ca. 3000 strategische intercontinentale kernkoppen die er zijn. Er bestaan zo’n 6500 actieve A-bommen.