Drijvende vuilnisemmer stofzuigt plastic uit havens
Plastic in zee is een enorm probleem, maar de drijvende vuilnisemmer Seabin gaat de uitdaging aan, in elk geval in de havengebieden. De hongerige Seabin slurpt afval, olie en plastic op en pompt aan de andere kant weer schoon water naar buiten.
8 miljoen ton plastic.
Zo veel afval dumpen wij gemiddeld per jaar in de oceanen, en dat vonden twee Australische surfers en uitvinders een paar miljoen te veel.
De twee vrienden zegden hun fulltimebaan op en werkten tien jaar lang aan de drijvende vuilnisemmer Seabin, die eind 2016 op de markt komt.
Hongerige emmer bestrijdt plastic in zee
De Seabin is een eenvoudig apparaat, dat bestaat uit een emmer, een pomp en een filter.
De pomp zuigt water en oppervlakteafval de emmer in, waar een afvalzak van met absorberende materialen gevoerde natuurvezel olie, schoonmaakmiddelen en plastic uitfiltert. Dan spuugt de pomp het water weer terug de haven in.
Het bovenste deel van de emmer zelf is voorzien van drijflichamen, waardoor de emmer aan de oppervlakte blijft.
Eb en vloed vormen echter een probleem, en daarom is de Seabin in eerste instantie bedoeld voor aanlegsteigers in marina's en havengebieden. Het idee is om ze daar uit te zetten waar zich door de stroming en de wind het meeste afval ophoopt.
De twee Australische surfers Andrew Turton (l) en Pete Ceglinski willen hun vuilnisemmers gaan verkopen voor circa $ 3825 per stuk.
Het is de bedoeling dat de Seabins op termijn worden gemaakt van het plastic dat ze zelf verzamelen, maar het gaat er natuurlijk vooral om de hoeveelheid plastic in de oceanen terug te dringen.
En in dat opzicht is er genoeg te doen:
FEITEN: PLASTIC IN ZEE
HOEVEEL? Volgens een onderzoek dat is gepubliceerd in het tijdschrift Science komt er jaarlijks 8 miljoen ton plastic in zee terecht. Dat komt overeen met vijf boodschappentassen met plastic afval voor elke 30 centimeter kust ter wereld. Of een jaar lang elke minuut één vuilniswagen vol. En het wordt er niet beter op: naar schatting zal er in 2025 17,5 miljoen ton plastic afval in zee belanden.
Wie maakt de meeste rotzooi? Hoe donkerder een land, hoe meer plastic het heeft – plastic dat slecht wordt beheerd en makkelijk in zee kan terechtkomen [University of Santa Barbara].
WAAR KOMT HET VANDAAN? 80 procent van het plastic afval komt van het land, en de grootste boosdoeners daar zijn stortplaatsen, industrie, afvalwater – en toeristen die hun afval in havens en aan de kust achterlaten. De resterende 20 procent is afkomstig van de scheepvaart, offshore-industrie en visserij.
WAT GEBEURT ERMEE? Het plastic wordt door de wind en de stroming meegevoerd naar vijf grote zeegebieden, waar het wordt gevangen in de grote oceaanstromingen, de zogenoemde gyren.
Vijf gyren, grote zeestromingen in de Atlantische Oceaan, de Stille Oceaan en de Indische Oceaan, vangen het grootste deel van het plastic in zee [Wikimedia Commons].
Hier wordt het plastic onder invloed van uv-straling, wind en golven gereduceerd tot microplastic in strookjes van 1-5 millimeter. De chemische samenstelling van het plastic verandert naarmate de additieven oplossen in het zeewater.
Het eiland van microplastic dat ronddrijft in de gyren, wordt wel plasticsoep genoemd. Je kunt de soep niet met het blote oog zien en hij bevindt zich voornamelijk onder water. Alles bij elkaar beslaat het oppervlak met een hoge concentratie afgebroken plastic een gebied ter grootte van Afrika.
IS HET GEVAARLIJK? Het microplastic wordt gegeten door watervlooien en kleine vissen en gaat via de voedselketen in zee verder omhoog – samen met de verontreinigende stoffen in het oppervlak van het plastic. Zo komen weekmakers, olieresten en vlamvertragers in grotere vissen terecht, om uiteindelijk in onze buik te belanden. Deze stoffen worden in verband gebracht met kanker, misvorming en vruchtbaarheidsproblemen. Er zijn echter nog geen gifstoffen uit zeeplastic in mensen aangetroffen.