De geuren van vers gemaaid gras noemen we GLV’s, de afkorting van het Engelse ‘green leaf volatiles’.
We vinden GLV’s lekker ruiken omdat ze ons aan voedsel doen denken. Groenten geven GLV’s af als ze gesneden worden, en vruchten als ze rijpen. En we zitten genetisch zo in elkaar dat we positief reageren op de geur.
GLV’s vormen een groep vluchtige organische verbindingen op basis van zes koolstofatomen. Bijna alle groene planten geven ze af, en meestal in grotere hoeveelheden als ze aangevallen of beschadigd worden. Dus eigenlijk zijn ze een noodkreet, die wordt opgepikt door andere planten en door dieren.
Planten waarschuwen elkaar
Een studie van maïsplanten toont bijvoorbeeld aan dat ze GLV’s afgeven als ze door ongedierte worden aangevreten. De GLV’s zorgen ervoor dat andere maïsplanten stoffen produceren waarmee ze minder lekker zijn. Ze reageren dus op de waarschuwing en bereiden zich voor op een aanval.
Een ander onderzoek toont aan dat een bepaalde soort roofkever, het zevenstippelig lieveheersbeestje, reageert op GLV’s van sojaplanten als ze door bladluizen worden aangevallen.
Når soyaplanter bliver angrebet af bladlus, udsender de en bestemt type GLV. Duftstoffet tilkalder præcis den art mariehøne, som bekæmper bladlusene bedst.
Het geursignaal van sojaplanten is zo precies dat het alleen de soort roofkever aantrekt die bladluizen het beste doodt.
De onderzoekers hebben ook aangetoond dat planten GLV’s gebruiken om zich te beschermen tegen ziekteverwekkende schimmels en vorstschade – maar ondanks alles dus niet tegen grasmaaiers.
