Schaal van Richter was bedoeld voor Californië

Schaal van Richter was voor plaatselijk gebruik

Hij noemde het zelf min of meer toevallig dat zijn naam verbonden is aan het meten van aardbevingen. In 1927 werkte Charles Richter (1900-1985) aan zijn scriptie over theoretische natuurkunde toen zijn begeleider van CalTech hem attent maakte op een baan aan het Seismologisch Laboratorium. Daar had Richter wel oren naar, en hij werd aangenomen. Hij hield zich vooral bezig met het registeren van aardbevingen in Californië.

Op een dag in 1935 besloot hij een schaal op de stellen voor de kracht van aardbevingen in verhouding tot elkaar: de schaal van Richter was geboren. Het was oorspronkelijk de bedoeling om hem alleen in Californië te gebruiken, maar al snel namen seismologen van over de hele wereld hem over en was de naam van Richter beroemd.

Richter had de schaal in samenwerking met zijn collega Beno Gutenberg ontwikkeld, maar naar verluidt had deze er geen zin om om interviews te geven, en kreeg Richter daarom de eer.

Schaal van Richter heeft geen bovengrens

De schaal is logaritmisch met het grondtal 10. Dat betekent dat een aardbeving per stap van de schaal 10 keer zo zwaar is. Een beving met kracht 4 is dus 10 keer zo hevig als eentje met kracht 3. De aardbevingen worden ingedeeld aan de hand van metingen met seismografen, en de plaats op de schaal van Richter is dus geen indicatie voor aangerichte schade.

Zo mat de aardbeving op Haïti, waarbij in 2010 ruim 100.000 mensen omkwamen, 'slechts' 7 op de schaal van Richter. De zwaarste aardbeving die ooit is geregistreerd - in 1960 in de Chileense plaats Valdivia - had een kracht van 9,5, maar er kwamen 'maar' 3000 mensen bij om het leven.

Veel mensen denken dat de schaal tot 10 loopt, maar dat is niet zo: er is geen bovengrens. Zoals Richter zelf zei: de natuur bepaalt de grens, en niet de schaal. Theoretisch zijn aardbevingen boven de 10 dus mogelijk maar die zijn nog nooit gemeten.