De Groenlandse walvis kan meer dan 200 jaar oud worden en is daarmee waarschijnlijk het langstlevende zoogdier ter wereld.
Om die reden zoeken wetenschappers al jaren naar de oorzaak van die opmerkelijk lange levensduur.
En nu heeft een groep Amerikaanse onderzoekers een puzzelstukje gevonden dat de code kan helpen kraken.
De onderzoekers hebben een heuse superkracht gevonden in weefselmonsters van de walvis.
De cellen van de Groenlandse walvis lijken namelijk hun eigen beschadigde DNA te kunnen repareren. Dat schrijven onderzoekers op bioRxiv.org in een artikel dat nog niet aan peer review is onderworpen.
Volgens de onderzoekers betekent dat dat de dieren waarschijnlijk schade kunnen repareren die anders zou leiden tot kankerverwekkende genetische fouten.
Bouwt voort op onderzoek naar genen
Deze resultaten volgen op een eerder onderzoek waarin een internationaal onderzoeksteam de genetische samenstelling van de Groenlandse walvis in kaart wisten te brengen.
Op basis van hun resultaten ontdekten de onderzoekers dat veel van de genen van de walvis waren veranderd door evolutie. Dat gold onder meer voor verschillende genen die te maken hebben met kanker, veroudering en een lang leven.
Het Amerikaanse onderzoeksteam heeft voortgeborduurd op de studie uit 2015 door een reeks laboratoriumexperimenten van weefselcellen van de Groenlandse walvis te vergelijken met cellen van mensen, koeien en muizen.
Het oudste zoogdier ter wereld
- De Groenlandse walvis, ook wel Balaena mysticetus, kan 18 meter lang worden en is een van de zwaarste zoogdieren op aarde.
- Hij weegt meer dan 80.000 kilo, ofwel zes volgeladen schoolbussen.
- In al die lichaamsmassa zitten heel veel cellen, en elke keer dat een cel zich deelt, is er een kans dat er een gevaarlijke mutatie ontstaat. Daarom zijn onderzoekers al lang op zoek naar het geheim achter de hoge leeftijd van de walvis.
Dankzij de laboratoriumexperimenten konden de onderzoekers zien dat de cellen effectief en met grote precisie zogeheten dubbelstrengbreuken – een type schade waarbij beide strengen in het DNA zijn verbroken – konden repareren.
Dat is een van de ernstigste soorten DNA-schade, die kan leiden tot mutaties of dode cellen als het lichaam zichzelf niet weet te repareren.
De reparatie van kapot DNA kwam bovendien bij de walvis vaker voor dan bij andere zoogdieren – en ook leek hun reparatiemechanisme beter te werken, zeggen de onderzoekers.
De hoop is dat deze resultaten zullen bijdragen aan de behandeling van kanker, hoewel de onderzoekers wel benadrukken dat een dergelijke doorbraak waarschijnlijk niet op korte termijn zal volgen.