Het is een hardnekkige mythe dat zaadcellen blindelings op het eitje af zwemmen en dat de snelste zwemmer het eitje mag bevruchten. Een nieuwe studie aan de Universiteit van Cornell in de VS laat zien dat het gedrag van de zaadcellen in de buurt van het eitje veel weg heeft van een paringsdans.
Tijdens het eerste deel van de reis zwemmen er miljoenen zaadcellen recht vooruit, maar de cellen die het tot de calciumhoudende eileiders schoppen, worden beïnvloed door een zogeheten hyperactiviteit.
Dat zorgt ervoor dat de zaadcellen niet langer symmetrisch zwemmen, maar juist in asymmetrische, cirkelachtige patronen. Dat vergroot hun kans op het lokaliseren en bevruchten van het eitje.
De studie is ‘in vitro‘ uitgevoerd, dat wil zeggen buiten het menselijk lichaam: met geavanceerde computerchips met microscopische kanalen werd het voortplantingssysteem gesimuleerd, waarna een microscoop en hogesnelheidscamera's het observeerden.
De onderzoekers hopen dat dit inkijkje in de navigatiemechanismen van de zaadcellen leidt tot effectievere vruchtbaarheidsbehandelingen voor mensen en vee.