Veel mensen knakken met hun vingers, al of niet dwangmatig, terwijl anderen juist gruwen van het knakgeluid.
Mogelijk is de fabel dat je reuma krijgt van knakken met je gewrichten de wereld in gebracht door de laatste groep.
Er is in elk geval geen wetenschappelijk onderzoek dat deze theorie steunt – integendeel.
In een onderzoek uit 2011 vergeleek de Amerikaanse sportarts Kevin deWeber röntgenfoto’s van de handen van 215 oudere mensen die ofwel jarenlang hun vingers regelmatig hadden geknakt ofwel dat nooit hadden gedaan. Niets duidde erop dat de handeling schadelijk zou zijn.
Prijs voor reumaonderzoek
Een iets minder wetenschappelijke proef werd uitgevoerd door de Amerikaanse arts Ronald Unger, die 60 jaar lang elke dag de vingers van zijn linkerhand knakte, maar zijn rechterhand met rust liet.
Ook bij hem waren er geen aanwijzingen dat de gewoonte tot reuma of andere kwalen leidt. Unger won de Ig Nobelprijs voor de Geneeskunde met zijn onderzoek – een parodie op de echte Nobelprijs.
Bubbels maken het geluid
Het knakgeluid ontstaat wanneer de gewrichten van de vingers uit elkaar getrokken worden. Dat kun je doen door er met je andere hand druk op uit te oefenen of je uit te rekken met gevouwen vingers.
Dit rekt de gewrichten op, waardoor er met een knal stikstof- en kooldioxidemoleculen in het gewrichtsvocht komen.
Bij de vorming van deze bubbels ontstaat het kenmerkende geluid. Zo’n 20 minuten nadat de gassen zijn vrijgegeven, worden ze weer opgenomen door het vocht, en dan kunnen de vingers opnieuw geknakt.
Op MRI-scans van een knakkend gewricht is de belvorming te zien. Gas uit het omringende weefsel heft het drukverschil op. Op de scan links zie je een normale hand en rechts een uitgerekte hand.
Knak ontstaat in het vocht tussen gewrichten
Het geluid van knakkende vingers komt niet uit de botten of pezen. Pas in 2015 werd ontdekt hoe het in werkelijkheid ontstaat.
