Zwarte gaten

Feiten over zwarte gaten

Zwarte gaten werden voor het eerst beschreven door de algemene relativiteitstheorie van Albert Einstein in 1915.

Pas in 1971 werd echter voor het eerst een zwart gat ontdekt. Dat gebeurde met behulp van de röntgensatelliet Uhuru, die een sterk wisselende straling mat uit de röntgenbron Cygnus X-1. Deze bleek een grote massa te hebben op een klein oppervlak. De verklaring was dat Cygnus X-1 een zwart gat bevat.

Hoewel we uit observaties weten dat zwarte gaten bestaan, worden ze als de meest raadselachtige objecten van het heelal beschouwd. Dicht bij zwarte gaten is de zwaartekracht zo sterk dat zelfs licht, met zijn snelheid van 300.000 km/s, niet kan ontsnappen.

Zwarte gaten nemen simpelweg al het licht op en zijn daardoor onzichtbaar.

Onderzoekers kunnen het bestaan van zwarte gaten nog altijd niet bewijzen. De enige manier om hun bestaan af te leiden is het effect te bestuderen dat ze op hun omgeving hebben.

Hoe ontstaan zwarte gaten?

Als een ster instort onder zijn eigen zwaartekracht, ontstaat er een zwart gat. Zo’n ster heet een rode reus, en hij is honderden keren groter dan de zon, die aan het einde van zijn leven zal exploderen als supernova.

De meeste onderzoekers denken dat zich in het centrum van een zwart gat een zogeheten singulariteit bevindt, die niet groter is dan een punt.

Singulariteit is een plaats in ruimte en tijd waar een of meer fysieke grootheden niet zijn gedefinieerd omdat de waarde ervan oneindig groot is. De massa in zo’n punt moet zo groot zijn dat de algemene relativiteitstheorie van Albert Einstein niet meer geldt.

Hoeveel zwarte gaten zijn er?

Een team astronomen van de University of California is er op basis van een complexe rekensom op uitgekomen dat ons sterrenstelsel vermoedelijk bulkt van de zwarte gaten – in tegenstelling tot wat eerder werd gedacht. Alleen ons sterrenstelsel, de Melkweg, kan al 100 miljoen zwarte gaten bevatten.