Zonnestorm kan de aarde verduisteren

Zonnestorm is zo krachtig als 10 miljard atoombommen

Op 1 september 1859 was de Britse amateurastronoom Richard Carrington de eerste getuige van de grootste zonnestorm in nieuwere tijd. Vanuit zijn privé-observatorium zag hij een aantal witte vlekken op het oppervlak van de zon exploderen.

Op dat moment had hij geen idee dat deze bijzondere gebeurtenis een bui van elektrisch geladen deeltjes, plasma, naar de aarde had gestuurd met een energie als van 10 miljard ontplofte atoombommen.

17 uur later, op 2 september 1859, baadde de nacht in het poollicht, dankzij een gigantische zonnestorm. In de VS en Europa vlogen telegrafen in brand als gevolg van de magnetische storingen.

Voor de meest godvruchtige aardbewoners leed het geen twijfel: de ondergang was nabij. Maar gelukkig was dat niet het geval.

Nog geen dag nadat Richard Carrington de enorme zonnestorm had zien ontstaan, was deze gaan liggen en was de aarde weer zichzelf.

Video: Bekijk een zonnestorm van dichtbij

Magnetisch veld beschermt ons tegen zonnestormen

Toen Richard Carrington zijn waarnemingen optekende, had hij geen idee wat die felle witte vlekken waren. Nu weten we dat het zware explosies in het bovenste deel van de atmosfeer van de zon zijn, zonnevlammen of coronale massa-ejecties geheten.

De zon volgt normaal gesproken een cyclus van 11 jaar, waarbij er steeds meer zonnevlekken zijn naarmate de cyclus zijn climax nadert. Zonnevlekken zijn actieve gebieden met krachtige en instabiele magnetische velden, die tot sterke zonnevlammen kunnen leiden als de magnetische energie vrijkomt.

De zonnevlammen sturen gigantische plasmawolken van energierijke, geladen zonnedeeltjes – vooral elektronen en protonen – weg vanaf het oppervlak van de zon. Deze massieve energieontladingen noemen we een zonnestorm.

Slechts een tiende van alle zonnestormen botst met het aardmagnetisch veld. En als een zonnestorm een doodenkele keer bij ons in de buurt komt, beschermt dit aardmagnetisch veld ons meestal wel tegen de hevige straling.

Maar als de zonnestorm zeer krachtig is, kan hij het aardmagnetisch veld zozeer samenpersen dat de zonnedeeltjes in de atmosfeer van de aarde kunnen belanden.

Zonnestorm verduisterde Canada urenlang

Wordt de aarde getroffen door net zo’n krachtige zonnestorm als in 1859, dan zal de energieontlading niet alleen een kleurrijk schouwspel aan de hemel bieden. Volgens een rapport van NASA zal een zonnestorm van dat kaliber ons ‘op slag terugbrengen naar de 18e eeuw’ en voor meer dan 2 biljoen dollar schade aanrichten.

Als de zonnestorm de dampkring in komt, kunnen het elektriciteitsnet en de stroomvoorziening namelijk overbelast raken, en die houden onze hightech infrastructuur in stand.

De zonnedeeltjes creëren elektromagnetische velden, die stroom in elektriciteitskabels opwekken en het elektriciteitsnet overbelasten met ladingen stroom. En als het elektriciteitsnet het begeeft, valt elektronische apparatuur (zoals MRI-scanners en beademingsapparatuur) in ziekenhuizen, fabrieken en woningen uit. De verkeerssignalering werkt niet meer en treinen stoppen op de rails.

Deze blackout maakte Canada mee op 13 maart 1989, toen een zonnestorm door het aardmagnetisch veld brak en het elektriciteitsnet in de stad Québec verwoestte, waarna 6 miljoen Canadezen urenlang zonder stroom zaten.

En een gigantische zonnestorm treft niet alleen de aarde, maar ook de vele satellieten die om de aarde draaien en van alles leveren – van tv-signalen, telefonie en gps-navigatie tot en met belangrijke gegevens over het weer en het milieu.

Valt een zonnestorm te voorspellen?

Vandaag de dag kunnen we gelukkig de juiste maatregelen nemen voor als een zonnestorm de aarde treft.

Sinds 1996 bewaken de ruimtesondes Solar and Heliospheric Observatory (SOHO) en Advanced Composition Explorer (ACE) het zonneoppervlak om onder meer elektriciteitsmaatschappijen te kunnen waarschuwen als er een potentieel gevaarlijke zonnestorm op ons afkomt. Zo’n waarschuwingssysteem maakt het mogelijk om satellieten en delen van het elektriciteitsnet uit te schakelen voordat de zonnestorm hier aankomt.

In 2012 registreerden de sondes een krachtige zonnestorm die langs de aarde scheerde. Had deze slechts een week eerder plaatsgevonden, dan was het volgens NASA ‘de grootste zonnestorm sinds de Carringtongebeurtenis in 1859’ geweest.

Volgens de Amerikaanse theoretisch-natuurkundige Michio Kaku is het echter slechts een kwestie van tijd voordat een zonnestorm van dat kaliber de aarde treft.

Zoals hij in 2019 tegen de Britse krant Express zei: ‘De ruimte is uiteraard gigantisch, maar op een dag in de nabije toekomst zal een gigantische zonnestorm de aarde treffen, net zoals in 1859 is gebeurd. En dan barst de hel los.’