De wetenschappers konden de baan van de meteoor berekenen door op de beelden naar de hoek en de snelheid te kijken. Zo becijferden ze dat hij 300 miljoen kilometer heeft afgelegd.
De meteoor maakte miljoenen jaren deel uit van een grotere planetoïde in een planetoïdengordel tussen Mars en Jupiter, waar hij aanvankelijk maar 30 kilo woog.
Dat de ruimtesteen überhaupt de aarde heeft gehaald is een wonder, want de meeste verbranden in de atmosfeer.
De meteoor vloog toevallig met een gunstige hoek en een snelheid van 13,5 km/s door onze atmosfeer, waarna een stuk van 500 gram op aarde landde.
Water uit de ruimte
Wetenschappers onderzochten de steen met röntgenstralen en lasers, en beschoten hem met elektronen om uit te zoeken welke elementen en mineralen hij bevatte.
Tot hun verrassing bleek de meteoriet een zeldzame koolstofhoudende chondriet te zijn, wat betekent dat hij materiaal bevat uit de tijd van de vorming van ons zonnestelsel, 4,6 miljard jaar geleden.
Wat de wetenschappers verder verbaasde was dat de steen 11 procent water bevatte – water dat opmerkelijk veel lijkt op het water dat we op aarde hebben.
In andere chondrieten is al eerder waterstof gevonden, maar omdat die te lang op aarde zijn geweest voor ze naar het lab gingen, is er een kans dat ze vervuild zijn door deeltjes van onze eigen planeet.
Omdat de wetenschappers de meteoriet in Winchcombe meteen hebben meegenomen, konden ze de steen snel schoonmaken en uitzoeken welke stoffen van de inslagplaats hem kunnen hebben besmet.
De meteoriet bevatte ook zogeheten fyllosilicaten, een kleiachtig materiaal dat om organische moleculen van lipiden en vetzuren heen zit. Ze vonden tevens sporen van koolwaterstoffen, ijzer, titanium, aluminium en het edelgas neon.
Maar bovenal vonden ze moleculen met koolstof en stikstof in twee procent van de meteoriet. Die moleculen waren onder andere aminozuren, de bouwstenen van eiwitten en dus van DNA.
Samen met water zijn deze twee elementen de sleutel tot de evolutie van het leven op aarde.
‘De samenstelling van het water in de meteoriet, gebaseerd op isotopen van waterstof, lijkt sterk op wat je ziet in de oceanen op aarde, en aminozuren waaruit DNA is opgebouwd, komen er ook in voor,’ zegt een van de onderzoekers, hoogleraar Ashley King van het Natural History Museum, in een persbericht.
‘Omdat deze steen niet vervuild is, levert dit onderzoek bewijs voor de theorieën dat koolstofhoudende planetoïden een belangrijke bron zijn van deze moleculen op aarde.’