De hoop om een eenzame alien in een hutje aan de andere kant van de maan te vinden is helaas vervlogen.
Nadat de Chinese maanrover Yutu-2 begin december 2021 een soort kubus aan de rand van een krater ontdekte, maakte hij een omweg om poolshoogte te nemen.
Dit vierkant aan de horizon heeft al tot allerlei wilde verklaringen geleid.
Nu geeft de rover uitsluitsel: het object was geen hut, ruimtepuin of triomfboog, zoals werd beweerd.
Bij nadere beschouwing bleek de vondst niet eens echt kubusvormig te zijn – het is gewoon een grote steen.
Het maanoppervlak van 38 miljoen vierkante kilometer is bezaaid met keien, dus het zou zeer verrassend zijn als het object iets anders zou blijken te zijn.
Toch is de vondst raadselachtig, want het nadere onderzoek van Yutu-2 werpt nieuwe en misschien relevantere vragen over de geologie van de maan op. Die kunnen ruimtewetenschappers helpen de wisselwerking van de aarde en de maan – en de vorming van het zonnestelsel – te begrijpen.
Maanbevingen kunnen keien verplaatsen
De maan is al miljarden jaren niet vulkanisch actief, dus de bodem is vrijwel ongewijzigd. Door micrometeorieten, temperatuurschommelingen en de zonnewind verweert een rotsblok in het maanstof in circa 1 miljoen jaar. De kei moet dus in kosmische termen recentelijk nog de rand van de krater hebben bereikt – maar hoe is nog onzeker.
De Chinese autoriteiten hebben het rotsblok van de Yutu-2 omgedoopt van een mysterieuze hut tot een jadekonijn – het dier waarnaar de rover is genoemd – omdat een van de astronomen de contouren van een konijn in de vormen van de steen zag.
Een verklaring kan zijn dat de kei op zijn plaats werd geslingerd door een meteorietinslag, maar de Von Kármán-krater waarin hij ligt is waarschijnlijk 3,6 miljard jaar oud.
Een andere verklaring kan zijn dat grote rotsblokken uit het maanstof lostrillen door bevingen, zoals eerdere studies hebben aangetoond.
De komende maanden gaat Yutu-2 op de krater af om onder meer de minerale samenstelling van de stenen langs de rand te bestuderen.
Door de oorsprong van de kei te achterhalen, kunnen astronomen een beter inzicht krijgen in het geologische verleden van de maan. Aangezien de aarde en de maan dezelfde ontstaansgeschiedenis hebben, kan de steen een tipje van de sluier oplichten over de manier waarop het zonnestelsel zo’n 4,5 miljard jaar geleden is ontstaan – en hoe de voorwaarden voor leven op aarde zijn ontstaan.