49 jaar nadat de laatste astronaut de maan verliet, zetten nieuwe analyses van monsters die tijdens NASA’s Apollomissies zijn verzameld onze ideeën over de geologische geschiedenis van de maan op hun kop.
Anders dan de aarde heeft de maan geen magnetisch veld, dat bescherming biedt tegen kosmische straling.
Maar toen astrogeologen in de jaren 1970 de maanstenen analyseerden die Apollo-astronauten hadden meegenomen, concludeerden ze dat dit circa 3,7 miljard jaar terug wel het geval was.
De eerste analyses van in 1972 op de maan verzamelde monsters wezen uit dat de maan ooit een krachtig magnetisch veld had. Nu blijkt dat dat niet klopt.
Ze vonden namelijk duidelijke sporen van magnetisatie in de stenen.
Daaruit concludeerden ze dat de maan ooit een geodynamo had – gesmolten elektrisch geleidende stoffen diep in het hemellichaam, die net als een elektromagneet een magnetisch veld in stand kunnen houden.
De nieuwe analyses tonen echter aan dat de onderzoekers er destijds naast zaten. We weten inmiddels dat de kern van de maan vermoedelijk te klein en te compact is voor een dynamo, en bovendien is er een veel waarschijnlijkere verklaring voor de magnetische sporen.
Door niet-magnetische maanstenen bloot te stellen aan magnetisme, werden ze magnetisch, en als de maan ooit een magnetisch veld had gehad, zouden de geteste stenen sowieso al magnetisch zijn geweest.
Dat er sporen van magnetisme zijn gevonden, komt doordat de maan zonder bescherming van een magnetisch veld miljarden jaren is gebombardeerd met kleine magnetische kometen en planetoïden.
NASA wil in 2024 terug naar de maan, en de nieuwe ontdekking is in dat opzicht interessant. Want door de afwezigheid van een magnetisch veld zullen er meer zeldzame mineralen zijn dan gedacht.