De aarde had ruim 4 miljard jaar geleden mogelijk twee manen. Die theorie werd in 2011 gepubliceerd door de Noors-Amerikaanse astronoom Erik Ian Asphaug en zijn Zwitserse collega Martin Jutz.
De twee manen bestonden mogelijk enkele miljoenen jaren, tot ze op elkaar botsten en samensmolten.
Deze botsing verklaart wellicht waardoor de twee kanten van onze huidige maan zo’n sterk verschillende geologie hebben.
De aarde had mogelijk twee manen, die versmolten tot de huidige.
Maan draagt sporen van botsing
Twee astronomen modelleerden in 2011 het ontstaan van de hoogvlakten op de achterkant van de maan. Een ca. drie keer zo kleine maan zou erop gebotst en ‘uitgesmeerd’ zijn.
Bij de botsing stroomde een magmazee, rijk aan kalium, fosfor en zeldzame aarden, naar de voorkant, die stolde en een laagvlakte vormde.
Naast onze ‘echte’ maan krijgen we regelmatig bezoek van zogeheten quasi-manen: planetoïden in een baan om de zon. Omdat hun baan op die van de aarde lijkt, blijven ze een tijdje aan ons plakken.
Op dit moment is de quasi-maan Kamo‘oalewa het meest stabiel.
De quasi-maan Kamo‘oalewa volgt de aarde in haar baan om de zon, in ieder geval een tijdje.
Hij werd in 2016 ontdekt en heeft een diameter van ca. 50 meter. Kamo‘oalewa volgt de aarde al 500 jaar en blijft nog zo’n 300 jaar bij ons.
