Shutterstock

Bewijs voor vloeibaar water op Jupitermaan

NASA-onderzoekers weten nu zeker dat Jupiters maan Europa een zee van vloeibaar water herbergt, die mogelijk leven bevat.

Vanbuiten ziet de Jupitermaan Europa er niet uitnodigend uit. Het hemellichaam, dat even groot is als onze eigen maan, is met zijn ijsoppervlak geen voor de hand liggende plek om naar leven te zoeken.

Een reeks ontdekkingen maakt hem echter steeds interessanter.

40 jaar geleden vloog Voyager 2 langs Europa. De foto’s die de sonde nam, maakten astronomen nieuwsgierig.

Jupitermaan is toch niet zo dor

Ze lieten lange scheuren en barsten in het ijs zien, maar vrijwel geen kraters van meteorietinslagen.

Dat moest betekenen dat Europa geologische activiteit heeft, die de kraters weer uitwist.

In de jaren 1990 staafden foto’s van de sonde Galileo de theorie dat zich onder het ijs een zee van vloeibaar water kan bevinden, die wordt beïnvloed door de zwaartekracht van Jupiter, waardoor het water opzwelt en scheuren in het ijs maakt.

Jupiter trekt water uit verborgen zee van Europa

De zwaartekracht van de gasplaneet Jupiter breekt het ijs op de maan Europa. Dat leidt tot geisers van waterdamp uit een vloeibare zee onder de ijslaag.

Jupiter maakt scheuren in ijs

De zwaartekracht van Jupiter doet het ijs op Europa barsten.

1

Water dringt door spleten

Water uit de zee van Europa dringt door het ijsdek heen.

2

Geisers spuiten fonteinen van waterdamp de atmosfeer in

Hier en daar vindt het water een weg door het ijs en schiet het als damp de lucht in. Voor het eerst hebben onderzoekers die waterdamp nu gemeten.

3
© SETI Institute/JPL-Caltech/NASA

En in 2012 vond de telescoop Hubble de eerste sporen van geisers die water door het ijs spuiten.

Nu is het astronomen van NASA eindelijk gelukt om te bewijzen dat deze geisers – en dus ook de vloeibare zee – bestaan.

Met de Kecktelescoop op Hawaï voerden de onderzoekers precieze metingen uit van infrarood licht op Europa.

Water op Europa geeft hoop op leven

Met behulp van spectrometrie konden ze de ‘vingerafdrukken’ zien van de stoffen in de dunne atmosfeer van de maan, en ze vonden tekenen van waterdamp.

De berekeningen waren enorm complex, doordat de observaties vanaf de aarde werden gedaan.

Het licht van Europa ging dus niet alleen door zijn eigen atmosfeer, maar ook door die van de aarde, die vol waterdamp zit.

Die sporen moesten worden ‘afgetrokken’ om een goed beeld te krijgen van Europa’s waterdamp.

Met zijn vloeibare water is Europa een van de plekken in het zonnestelsel waar leven kan zijn.