De ondergang van de planeet heeft zelfs plaatsgevonden in ons eigen sterrenstelsel op zo’n 12.000 lichtjaar afstand – bij het sterrenbeeld Adelaar.
Hier namen astronomen waar hoe een bepaalde ster zich plotseling vreemd begon te gedragen.
‘Op een nacht zag ik een ster die in een week tijd uit het niets een factor 100 feller ging schijnen,’ verklaart hoofdonderzoeker Kishalay De in een persbericht.
‘Het was anders dan alle andere steruitbarstingen die ik ooit heb gezien,’ zegt hij.
Dit kan het lot van de aarde zijn
Aanvankelijk dachten de wetenschappers dat ze keken naar de explosie van een zware, compacte oude ster, een witte dwerg, die in een dubbelstersysteem gas en ander materiaal van een ster opzuigt.
Maar na onderzoek met de krachtige Keck II-telescoop op het vulkaaneiland Mauna Kea in Hawaï verstomde die theorie.
De astronomen konden geen teken van waterstof of helium vinden, die normaal aanwezig zijn als de ene ster de andere verzwelgt.
Bekijk hier hoe wetenschappers de stervende ster ontdekten:
Ze verzamelden ook infraroodmetingen, onder andere van de ruimtetelescoop NEOWISE, waaruit bleek dat de grote, hete lichtflits werd gevolgd door een lange periode waarin de ster kouder materiaal het heelal in schoot.
Dit viel alleen te verklaren als de seniorster was gaan opzwellen tot zijn oppervlak de onfortuinlijke planeet bereikte, die gedwongen werd een maandenlange en destructieve dans met de ster aan te gaan.
Een van de bijzonder spannende aspecten van de ontdekking is volgens de onderzoekers dat we mogelijk ook kijken naar het lot van de aarde wanneer de zon uitbrandt en de binnenste planeten van het zonnestelsel met zich meesleurt – over 5 miljard jaar welteverstaan.
‘We zien de toekomst van de aarde,’ zegt onderzoeksleider Kishalay De.
‘Als een andere beschaving ons vanaf 10.000 lichtjaar afstand observeerde terwijl de zon de aarde opslokte, zou ze de zon plotseling feller zien schijnen en materiaal zien uitstoten. Dan zou de zon stof om zich heen vormen en terugvallen tot wat ze was,’ legt hij uit.
De studie verscheen onlangs in het wetenschappelijk tijdschrift Nature.