De kleuren in de Sluiernevel duiden onder meer op verschillen in dichtheid en temperatuur van de elementen.
Rond de 8000 jaar geleden kwam een ster aan zijn einde in een gigantische supernova-explosie. De overblijfselen van de ster zijn nu nog zichtbaar als een enorme kosmische wolk, de Sluiernevel.
De ster kon een supernova worden doordat de ijzeratomen binnenin niet fuseerden tot zwaardere elementen.
Zogeheten fusieprocessen beginnen als waterstofatomen samen helium vormen, dat koolstof wordt. Zo vormt de ster steeds zwaardere elementen. Daarbij wordt er energie uitgestraald, waardoor de ster zich opblaast als een ballon.
Wanneer de ster elementen moet fuseren die zwaarder zijn dan ijzer, dan heeft hij daar energie van buitenaf voor nodig. Het naar buiten gerichte proces stopt dus, waarna de zwaartekracht het overneemt en de kern van de ster instort.
Schokgolf vormde Sluiernevel
Als de ster groot genoeg is – minstens zeven keer de massa van de zon – dan ontploft hij kort na de instorting als supernova.
De kern wordt daarbij samengeperst tot een ultracompacte neutronenster of zwart gat, en de overblijfselen worden weggeblazen en eindigen als een wolk sterrenstof: een supernovarest.
De astronomen denken dat de ster die eindigde als de Sluiernevel eerst een stevige wind de ruimte in zond en toen pas ontplofte.
Die wind creëerde een grote bel in het interstellaire gas eromheen.
Toen de schokgolf van de supernova-explosie de wand van deze bel trof, ontstonden de karakteristieke vormen van de Sluiernevel.
Sterren sterven met een knal
Wanneer het ijzer in een zware ster gaat fuseren tot zwaardere elementen, wordt hij ingehaald door zijn eigen zwaartekracht en explodeert hij.
