Het is wel degelijk mogelijk om te huilen in de ruimte, maar in gewichtloze toestand rollen de tranen niet over je wangen omlaag.
Ze komen je ogen niet eens uit.
De tranen verzamelen zich in een druppel die in het oog blijft zitten. Tijdens het huilen wordt de druppel alleen steeds groter.
Als de druppel groot genoeg wordt, kan hij zich uitbreiden naar de huid rondom het oog. Maar pas als de astronaut een plotselinge beweging met het hoofd maakt, kan een deel van het water loslaten en zich verzamelen in een druppel, die wegzweeft.
Hetzelfde geldt voor zweet. De astronauten in het ruimtestation sporten elke dag, maar het zweet blijft als een dun laagje op de huid zitten tot het verdampt of de astronaut het met een handdoek wegveegt.