Bewegend stikstofijs
New Horizons ontdekte bewegend stikstofijs in het ‘hart’ van Pluto. Op de foto het noordelijke deel van deze enorme ijsvlakte, die Sputnik Planitia heet. Aan de kronkelige lichte en donkere patronen kun je zien dat de bovenste ijslaag niet geheel vast is, maar om hindernissen heen drijft en in spleten duikt – net als bij gletsjers op aarde.
De bergachtige kusten van Pluto
Op deze dramatische close-up zie je de zuidoostelijke rand van het ‘hart’ van Pluto, de grote ijsvlakte Sputnik Planitia, waar het bewegende ijs grenst aan het grillige hooggebergte, Krun Macula.
De bergen van Krun Macula torenen 2,5 kilometer boven de ijsvlakte uit. Astronomen denken dat de donkerrode kleur afkomstig is van tholines, complexe organische moleculen die op grote delen van het oppervlak van Pluto voorkomen.
De blauwe lucht op Pluto
De nevelige blauwe gloed rondom Pluto is gefotografeerd door de Ralph/Multispectral Visible Imaging Camera (MVIC) van New Horizons en vertoont veel overeenkomsten met de gloed rond de maan Titan van Saturnus.
Het fonkelende schijnsel wordt waarschijnlijk veroorzaakt door chemische reacties, waarbij stikstof en methaan met zonlicht als katalysator kleine organische deeltjes, tholines, vormen die neerslaan op het oppervlak van Pluto.
Heftige geschiedenis van Charon komt tot leven
Charon, de grootste maan van Pluto, die half zo groot is als de dwergplaneet zelf, heeft een diameter van 1214 kilometer en – zoals blijkt uit de gedetailleerde foto’s van New Horizons – een wild verleden.
Langs de hele evenaar van Charon loopt een diepe kloof, die de maan in tweeën lijkt te delen. Daarnaast blijkt uit het gladdere oppervlak en de veel minder talrijke kraters op het zuidelijk halfrond, dat dit veel jonger is dan het noordelijke deel. Dat betekent dat op Charon zo‘n heftige geologische gebeurtenis heeft plaatsgevonden dat de maan bijna in tweeën is gescheurd en het hele oppervlak van het zuidelijk halfrond op zijn kop is gezet.
Zonsondergang over een bevroren wereld
Slechts 15 minuten na zijn meest nabije passage van Pluto keek New Horizons om naar de dwergplaneet en fotografeerde hij Pluto in de gloed van de zonsondergang.
Op de foto zie je de enorme, met ijs bedekte bergen (links), de karakteristieke ijsvlakte, het ‘hart‘, dat zich uitstrekt tot aan de horizon (midden rechts) en een meer oneffen gebied uiterst rechts, doorsneden door gletsjers. De foto is genomen van 18.000 kilometer afstand.
Pluto en Charon – een dynamisch duo
De fotomontage van Pluto (vooraan rechts) en zijn grootste maan, Charon (achteraan links) illustreert het dramatische verschil tussen de twee metgezellen. Beide hemellichamen zijn ingekleurd om de contouren en tinten te benadrukken, en de stralend heldere dwergplaneet onderscheidt zich duidelijk van zijn meer duistere, getekende compagnon.
De grootteverhouding tussen Pluto en Charon is waarheidsgetrouw afgebeeld, maar de afstand tussen de twee is veel groter dan hier weergegeven.
Mysterieuze slangenhuid
Een van de opmerkelijkste foto’s van Pluto is deze, van het gebied Tartarus Dorsa. De astronomen waren sprakeloos bij het zien van deze formaties, die doen denken aan een slangenhuid. Uit data van New Horizons blijkt dat de noord-zuid lopende ijsformaties voornamelijk bestaan uit bevroren methaan en gemiddeld 500 meter hoog zijn, met een onderlinge afstand van 3 tot 5 kilometer.
Het grote hart van Pluto
Hét icoon van Pluto is de grote, hartvormige ijsvlakte op het zuidelijk halfrond.
Het hart heeft een doorsnede van bijna 1600 kilometer, en het ogenschijnlijk gladde oppervlak, zonder bijzondere kenmerken of duidelijke littekens van meteorietinslagen, getuigt er waarschijnlijk van dat het oppervlak van de ijsvlakte nog steeds geologisch actief en in beweging is.
De besneeuwde bergen van Cthulhu
Samen met het hart van Pluto is het donkerrode gebied Cthulhu direct ten westen daarvan het meest herkenbare deel van de dwergplaneet. De donkerrode kleur is waarschijnlijk afkomstig van een laag tholines, complexe organische moleculen die worden gevormd als methaan wordt blootgesteld aan zonlicht.
En dan is er de ‘sneeuw’. Op de hoogste bergen ligt een laag bevroren methaan (aangegeven met paars op de foto rechts) als een deken van sneeuw – net zoals water sneeuw vormt op bergen op aarde.