Ufowaarnemingen verbazen gevechtspiloten
Op 14 november 2004 stijgt de aanvalsjager Boeing F/A-18 op van het vliegdekschip USS Nimitz in de Stille Oceaan, zo’n 160 kilometer ten zuidwesten van San Diego, Californië.
Aan boord bevindt zich David Fravor.
Met 18 jaar in de cockpit van de US Navy heeft de ervaren piloot veel meegemaakt in de lucht.
Maar over een paar minuten zal David Fravor iets zien dat alle logica tart.
Sinds enkele weken observeert een ander Amerikaans vliegdekschip, de USS Princeton, een reeks onverklaarbare objecten die rondvliegen in het omringende luchtruim. Nu moet David Fravor ze nader onderzoeken.
De gevechtspiloot doorklieft de wolkeloze hemel, tot hij plotseling een van die objecten ziet waar de bemanning van de USS Princeton zich het hoofd over brak.
Uit het raam van de cockpit ziet David Fravor een wit voorwerp met een glad oppervlak dat met circa 222 km/h door de lucht vliegt. Het object is ongeveer 14 meter lang en heeft de vorm van een Tic Tac. Het heeft geen vleugels, straalt geen warmte uit en lijkt op niets wat hij ooit eerder heeft gezien.
Het enige wat ik kan zeggen is dat het me niet iets van deze wereld lijkt. Gevechtspiloot David Fravor over het vliegende object
Ineens zoeft de enorme Tic Tac naar zee, waarbij hij in enkele seconden bijna 2 kilometer aflegt – een manoeuvre die met de toenmalige vliegtuigtechnologie niet mogelijk is.
In de loop der jaren zijn er talloze onverklaarbare vliegende objecten gezien. Vaak zijn er natuurverschijnselen in het spel, maar wat de Amerikaanse marine de afgelopen tien jaar heeft meegemaakt, blijft een mysterie.
In 2021 bracht de Amerikaanse inlichtingendienst een rapport over ufowaarnemingen uit, en misschien hebben we wel bezoek van levensvormen van elders gehad.
VIDEO: Bekijk de ufowaarneming van 2004
De video waarop de ufowaarneming van 2004 te zien is, heet FLIR1, naar de naam van de gebruikte infraroodtechnologie.
Voor David Fravor is er echter geen twijfel mogelijk.
‘Het enige wat ik kan zeggen is dat het me niet iets van deze wereld lijkt. Ik ben niet gek, en ik had niet gedronken. Na 18 jaar als gevechtspiloot te hebben gewerkt, heb ik zowat elk denkbaar verschijnsel in het luchtruim gezien, maar dit viel overal buiten,’ vertelde hij er jaren later over.
David Fravors collega-piloot Chad Underwood zag het object ook en filmde het zelfs met een infraroodcamera.
In een interview uit 2019 met het tijdschrift The New Yorker zegt hij over het vaartuig: ‘Het gedroeg zich niet volgens de bekende natuurwetten.’
Pentagon deelt ufowaarnemingen
De spectaculaire opname uit 2004 werd in 2017 gelekt naar The New York Times, en in 2020 bevestigde het Pentagon de echtheid van de video.
Ook heeft het Amerikaanse ministerie van Defensie twee nieuwe video’s uit 2015 vrijgegeven. Daarop staan soortgelijke onverklaarbare vaartuigen die door Amerikaanse gevechtspiloten met infraroodcamera’s zijn vastgelegd.
Net als het Tic Tac-vormige vaartuig uit 2004 lijken ook deze vliegende objecten de natuurwetten te tarten. Ze kunnen bijvoorbeeld ongekend vlug versnellen en in de lucht ronddraaien zonder uit koers te raken.
VIDEO: Bekijk de ufowaarnemingen van 2015
In deze video draait de ufo plotseling met hoge snelheid.
In deze video versnelt de ufo met ongelooflijke vaart.
Ongeïdentificeerde vliegende objecten, ufo’s, houden de mens al tientallen jaren bezig. En de vrijgave van de ufovideo’s door het Amerikaanse leger duidt op een nieuwe houding achter de muren van het Pentagon.
Na decennia van geheimhouding was het Amerikaanse leger eindelijk bereid zijn kennis over ufo’s met het publiek te delen. En onlangs kregen ufofanaten wereldwijd nog meer stof tot nadenken.
Op 25 juni 2021 landde het langverwachte rapport van het Pentagon over waarnemingen van ufo’s of ‘unidentified aerial phenomena’ (UAP’s).
Je kunt het hele rapport hier lezen.
De waarnemingen komen van vliegtuigen en sensorsystemen, en verschillende opnamen zijn al online beschikbaar, waaronder een video van een ufo die in zee verdwijnt en opnamen van een piramidevormige ufo.
Dit zijn de belangrijkste bevindingen van het uforapport van het Pentagon
- Het rapport is gebaseerd op 144 onverklaarbare luchtverschijnselen die in de afgelopen 20 jaar door voornamelijk jachtpiloten zijn waargenomen.
- Onder de 144 gevallen zijn er geen duidelijke aanwijzingen dat het ufo’s van niet-aardse oorsprong betreft. Die mogelijkheid wordt in het rapport echter ook niet verworpen.
- Het rapport gaat alleen over ufo’s in de VS of in gebieden waar Amerikanen ufo’s hebben gezien. De afgelopen twee decennia zijn er elders in de wereld talrijke waarnemingen van ufo’s geweest, maar deze verschijnselen worden niet besproken.
- Het gepubliceerde negen pagina’s tellende rapport geeft geen uitputtend overzicht van ufo’s die in de VS zijn waargenomen. Geclassificeerde informatie is weggelaten en verwacht wordt dat een langer verslag over de ongeïdentificeerde luchtverschijnselen op een later tijdstip zal worden gepubliceerd.
- Het Amerikaanse leger geeft vijf mogelijke verklaringen voor de verschijnselen: rondvliegend puin, natuurlijk atmosferisch verschijnsel, ontwikkelingsprogramma’s van de regering of de industrie van de VS, buitenlandse vijandige systemen en de categorie ‘diverse’.
- Een zeer klein deel van de ufogevallen bevat zoveel interessante gegevens dat een groep deskundigen uit verschillende disciplines alle gegevens moet analyseren om te bepalen of de gegevens betrouwbaar zijn en zo ja wat ze kunnen onthullen over de ufo’s in kwestie.
Sinds 1947 ziet iedereen ze vliegen
Dat is al door miljoenen mensen geprobeerd sinds ufo’s kort na de Tweede Wereldoorlog voor het eerst in het collectieve bewustzijn landden.
Op 24 juni 1947 vloog zakenman Kenneth Arnold met zijn privévliegtuig over de bergen Mount Rainer en Mount Adams in de staat Washington. Arnold was een ervaren piloot die tijdens de Tweede Wereldoorlog in het Pacifisch gebied duizenden vlieguren had gemaakt.
Toen het vliegtuig over de bergen vloog, bespeurde hij een krachtige flits.
Kenneth Arnold keek om zich heen, bang dat een ander vliegtuig te dichtbij was gekomen. Kort daarna volgde er nog een flits, en nu zag hij een formatie van negen grote, zilverachtige schijven, elk circa 30 meter in doorsnee, die tussen de bergen door vlogen.
Kenneth Arnolds ufowaarneming haalde de nationale kranten.
De schijven leken door de lucht te stuiteren en zo stukjes af te steken.
De piloot volgde het vreemde schouwspel een paar minuten terwijl de toestellen tussen de bergketens door zigzagden. Hij noteerde de tijd die ze nodig hadden om tussen Mount Rainer en Mount Adams door te vliegen en stelde vast dat hun snelheid 1900 km/h was – iets wat toen ten enen male onmogelijk was.
Toen Kenneth Arnold later de pers vertelde over de waarnemingen, sprak hij van ‘vliegende schotels’ – een term die nu nog gebezigd wordt.
Het hek was van de dam, en al snel vertelden honderden ooggetuigen over soortgelijke waarnemingen.
De Amerikaanse luchtmacht was er nuchterder over. Het waren B-47-bommenwerpers die bijtankten bij een KC-97-tanker, zo luidde de verklaring.
Enkele weken na Kenneth Arnolds ervaring publiceert de krant Tulsa Daily World een foto van acht ongeïdentificeerde vliegende voorwerpen boven de stad Tulsa in de staat Oklahoma.
‘Uforestanten’ duiken op in Roswell
Slechts enkele weken later stond de Amerikaanse regering echter met de mond vol tanden toen misschien wel de beroemdste ufowaarneming ooit plaatsvond in de plaats Roswell, New Mexico.
Hier zagen verschillende ooggetuigen op 2 juli 1947 een vreemd lichtgevend object door de lucht suizen. Een paar dagen later vond de boer William Brazel stukken verwrongen metaal verspreid over zijn veld aan de rand van Roswell.
Het metaal was zo dun als folie, maar zo sterk dat het niet gebogen kon worden. Op sommige stukken leken schrifttekens te staan.
De volgende dag reed William Brazel naar Roswell en vertelde hij de sheriff over zijn vondst.
Luitenant-generaal Roger Maxwell Ramey van de Amerikaanse marine toont ‘uforestanten’ uit Roswell.
Het verhaal van de neergestorte ufo werd al snel opgepikt door de media, en William Brazels akker werd overspoeld door nieuwsgierige toeschouwers.
Tegen die tijd was het gebied afgezet door het Amerikaanse leger, dat de metalen brokstukken van het mysterieuze wrak inspecteerde en verwijderde.
De officiële verklaring van de autoriteiten was dat het materiaal afkomstig was van een neergestorte weerballon.
Het Roswell-incident leidde tot allerlei complottheorieën, zoals dat het Amerikaanse leger op de legerbasis Area 51 ruimteschepen opsloeg en buitenaardse wezens gevangenhield.
In werkelijkheid was het noch een neergestorte ruimte ufo, noch een weerballon.
In 1994 publiceerde het Amerikaanse leger twee rapporten waarin stond dat het object op William Brazels akker een bewakingsballon voor kernproeven was van het geheime Project Mogul uit de Koude Oorlog.
Veel mensen geloven nog in aliens
Na het Roswell-incident sloeg in de VS de ufohysterie toe, en het geloof in bezoeken uit de ruimte houdt de bevolking nog steeds in zijn ban.
Een onderzoek uit 2018 van de Amerikaanse Chapman-universiteit wijst uit dat rond de helft van de Amerikaanse bevolking ervan overtuigd is dat er al aliens op aarde zijn geweest – hetzij heel lang geleden, hetzij recentelijk.
Dit percentage is de laatste jaren gestegen, evenals het aantal ufowaarnemingen.
In 2020 steeg het aantal gerapporteerde observaties alleen al in New York City tot 300, het hoogste aantal ooit.
Hoewel veruit de meeste ufowaarnemingen afkomstig zijn uit de VS zijn er ook talloze voorbeelden uit de rest van de wereld.
Duizenden ufowaarnemingen onderzocht
Ondanks de vele ooggetuigen ontbreekt nog steeds het definitieve bewijs dat we inderdaad bezoek uit de ruimte hebben gehad, al is de mogelijkheid om ufo’s te observeren en te documenteren nog nooit zo groot geweest.
Van de besneeuwde ruimtetelescoop op de Zuidpool tot de ALMA-telescoop in de Atacamawoestijn in Chili, astronomen hebben hun blik tegenwoordig voortdurend op de ruimte gericht – geholpen door de ruimtetelescopen die veel van het interstellaire verkeer in de Melkweg documenteren.
Toch hebben astronomen wereldwijd met de lens van een telescoop nog geen ufo kunnen vangen.
Hoe valt dit te rijmen met het grote – en alsmaar toenemende – aantal waarnemingen van onverklaarbare vliegende objecten?
De Amerikaanse luchtmacht probeerde het antwoord op deze vraag al in 1952 te vinden met Project Blue Book.
Dit speciale programma had tot doel alle gemelde ufowaarnemingen te onderzoeken, en tegen het einde van het project in 1969 waren er 12.000 observaties doorgespit.
De conclusie was duidelijk: de meeste waarnemingen waren toe te schrijven aan astronomische verschijnselen, zoals licht dat wordt uitgezonden door satellieten, sterren, meteoren en planeten (die het zonlicht naar de aarde kaatsen).
Slechts 701 waarnemingen konden niet worden verklaard – nog geen 6 procent.
De Amerikaanse kernfysicus Edward Condon stond aan het hoofd van de Condon-commissie, die een eind maakte aan het ufoprogramma Project Blue Book van de luchtmacht. Kort na de publicatie van het rapport bracht het tijdschrift Look een interne memo van Edward Condon uit waarin stond dat de commissie opzettelijk negatieve conclusies over de waarnemingen moest trekken.
Satellieten en meteoren bewegen langs de hemel en kunnen daarom makkelijk voor ufo’s worden aangezien.
Vandaag de dag is het aantal satellieten in een baan om de aarde gestegen tot circa 6900 (waarvan er 2900 kunnen worden gecategoriseerd als ruimtepuin), wat kan verklaren waarom er de afgelopen decennia steeds meer ufowaarnemingen worden gemeld.
Zo heeft de lancering van 1600 Starlink-satellieten door SpaceX de afgelopen jaren al geleid tot meer dan 100 valse ufowaarnemingen.
Ufo’s kunnen gezichtsbedrog zijn
Sterren en planeten bewegen niet zo snel dat het menselijk oog dat kan zien. Toch geven ze vaak aanleiding tot valse ufowaarnemingen.
Dat komt doordat sterren, en vooral planeten als Venus – de helderste planeet in ons zonnestelsel – het oog misleiden.
Als je lang genoeg staart naar een lichtgevend voorwerp tegen een donkere achtergrond, zal het uiteindelijk lijken te bewegen, glijdend of in snelle schokjes.
Dit gezichtsbedrog wordt ook wel het ‘autokinetisch effect’ genoemd.
Als je lang naar een vast punt staart, raakt je oogspier vermoeid, wat resulteert in een lichte oogbeweging. Omdat al het andere zwart is en het oog geen andere visuele ijkpunten heeft, wekt de oogbeweging de illusie dat het voorwerp – in dit geval de ster of de planeet – beweegt.
Leun naar het scherm toe en staar 30 seconden naar de witte stip. Zie je hem bewegen?
Met exoplaneten meer kans op aliens
Maar hoe zit het met de laatste 5-10 procent van de ufowaarnemingen die we niet kunnen afdoen als gezichtsbedrog of een verdwaalde meteoor, zoals de Pentagon-video’s uit 2004 en 2015?
Deze ufowaarnemingen worden nu onderzocht door de pas opgerichte Unidentified Aerial Phenomena Task Force (UAPTF) van het Amerikaanse leger.
‘De missie van de taskforce is het onderscheppen, analyseren en catalogiseren van UAP’s die een potentieel risico vormen voor de veiligheid van de VS,’ schreef het Amerikaanse ministerie van Defensie bij de aankondiging van de taskforce in augustus 2020.
De ufo’s zijn echter niet noodzakelijkerwijs ontwikkeld door buitenaardse levensvormen. Het kunnen ook bewakingsdrones zijn, of luchtwapens die worden bestuurd door tot dusver onbekende technologieën van bijvoorbeeld China, Rusland of Noord-Korea, met het doel de VS in het oog te houden of misschien aan te vallen.
Het idee van buitenaardse wezens die hier in het wilde weg langsvliegen is lastiger te plaatsen dan de theorie over de ontwikkeling van schimmige luchtwapens in geheime legerfaciliteiten.
Mysterieuze zuil in woestijn blaast alienverhalen leven in
Toen er een metalen zuil midden in de woestijn van Utah verscheen, dacht de wereld meteen aan aliens.
Maar dat is niet omdat onze planeet de enige zou zijn waar leven is.
Integendeel, de meeste astronomen en astrofysici zijn ervan overtuigd dat er zich tussen de sterren andere levende organismen moeten bevinden.
Sinds de ontdekking van de eerste aardachtige exoplaneet in 1995 kennen we er nu meer dan 4000 – een aantal dat elke twee jaar verdubbelt. Na berekeningen wordt het aantal bewoonbare werelden in ons zonnestelsel alleen al geschat op 300 miljoen.
Sommige van deze exoplaneten worden als bewoonbaar beschouwd, omdat ze ruwweg evenveel massa hebben als de aarde en de juiste afstand tot hun ster om vloeibaar water op het oppervlak mogelijk te maken.
TRAPPIST-1d is een van de exoplaneten die volgens onderzoekers leven kan huisvesten.
De dichtstbijzijnde exoplaneet bevindt zich op nog geen 20 lichtjaar afstand in onze kosmische ‘achtertuin.’ En dat is reden voor optimisme.
Zoals de Zwitserse astrofysicus Thomas Zurbuchen het in 2014 formuleerde tijdens een paneldiscussie over buitenaards leven op het NASA-hoofdkwartier in Washington: ‘De beantwoording van de vraag “Zijn wij alleen?” is een wetenschappelijke topprioriteit. En dat er voor het eerst zo veel planeten als deze gevonden zijn in de bewoonbare zone is een opmerkelijke stap voorwaarts in de richting van dat doel.’
Astronomen willen chatten met aliens
Nieuwe berichten aan aliens worden druk vertaald, verpakt en afgeleverd.
Zoeken naar het bewijs
In 1950 stelde de Italiaanse natuurkundige Enrico Fermi een andere vraag: ‘Waar zíjn ze dan?’
Met de omvang van het heelal en het oneindige aantal planeten en sterren in de sterrenstelsels is de kans op het bestaan van intelligent buitenaards leven enorm groot.
Waarom is er dan nog geen contact met ons opgenomen? Deze paradox van Fermi kan ruwweg op twee manieren worden beantwoord.
Andere beschavingen nemen geen contact met ons op uit angst hun positie te verraden, óf ze hebben geavanceerdere technologie dan radiogolven ontwikkeld zonder dat wij beschikken over de technologie om de signalen op te vangen.
Tenzij het leven op aarde uniek is.
Voor ufofanaten is er geen twijfel mogelijk: buitenaardse wezens bestaan, en ze hebben de aarde ontelbare malen bezocht – en niet voor het laatst.
Nu het Pentagon de nieuwe ufovideo’s heeft vrijgegeven, hopen ufofanaten het doorslaggevende bewijs te vinden dat voor eens en voor altijd kan uitwijzen of we alleen zijn in het heelal of niet.
Hopelijk houden ze de beroemde woorden van astrofysicus Carl Sagan in gedachten als ze zich door het bewijsmateriaal heen worstelen: ‘Het loont om een open geest te hebben, maar niet zo open dat je hersenen eruit vallen.’
‘We gaan nooit op exoplaneten leven’
De Nobelprijswinnaar voor de Natuurkunde van 2019, astrofysicus Michel Mayor, is ervan overtuigd dat het in de ruimte wemelt van leven en bewoonbare planeten. Maar hij denkt niet dat we er ooit gaan wonen.