Piepkleine stukjes plastic zijn na 2 uur zichtbaar in de hersenen
Uit een opzienbarende studie blijkt dat zogeheten nanoplastics al na twee uur de hersenen van muizen kunnen binnendringen. Onderzoekers hebben nu een idee hoe dat precies gebeurt.
Microplastic bestaat uit plasticfragmenten met een diameter van kleiner dan 5 mm. Nanoplastic zijn de kleine stukjes met een diameter van nog geen 0,0001 mm.
Microplastics komen bijna overal voor. Ze zitten in bier, suiker, vis, honing en drinkwater, maar ook in grote hoeveelheden in zee.
Vissen, zeezoogdieren, schildpadden en zeevogels die microplastics binnenkrijgen, kunnen er zich ten onrechte verzadigd voelen.
Bovendien kunnen microplastics de opname van voedingsstoffen via de darmen blokkeren, waardoor dieren kunnen verhongeren.
De schadelijke werking van microplastics blijft echter niet beperkt tot de spijsvertering. Uit een Oostenrijks onderzoek blijkt dat ze al 2 uur na consumptie te detecteren zijn in muizenhersenen. Deze kennis kon weleens van belang zijn voor de mens.
‘Als plasticdeeltjes hun weg vinden naar de hersenen, neemt de kans op ontstekingen en wellicht ook op ziekten als alzheimer en parkinson mogelijk toe,’ zegt Lukas Kenner, hoogleraar pathologie aan de Medizinische Universität in Wenen, tegen Neuroscience News.
Barrière doorbroken
Eerder onderzoek heeft al aangetoond dat microplastics (met een diameter van minder dan 5 mm) en nanoplastics (minder dan 0,0001 mm) zich door het lichaam verplaatsen.
Het was echter niet zeker of de deeltjes de hersenen konden binnendringen door de bloed-hersenbarrière te doorbreken. Maar de onderzoekers denken het antwoord nu gevonden te hebben.
Door muizen te volgen die microplastics en nanoplastics binnenkregen, brachten ze de reis van de plasticdeeltjes door het lichaam in kaart.
Uit later onderzoek bleek dat de nanoplastics de bloed-hersenbarrière binnen twee uur hadden geslecht en in het brein waren terechtgekomen.
Met behulp van computersimulatie identificeerden de onderzoekers ook een specifieke oppervlaktestructuur, die met behulp van cholesterolmoleculen als een soort lopende band dient.
Van deze route maken de kleine plasticdeeltjes gebruik om de hersenen te bereiken.
Met deze kennis hoopt het onderzoeksteam het publiek meer bewust te maken van micro- en nanoplastics, en de manier waarop ze ons lichaam aantasten.
‘Om de potentiële schade aan het klimaat en de mens te minimaliseren, is het van groot belang om de productie en het gebruik van micro- en nanoplastics te beperken, terwijl er verder onderzoek wordt gedaan naar de effecten ervan,’ aldus Kenner.