Daarom zaait een van ’s werelds gevaarlijkste virussen angst

Het zeldzame maar uiterst dodelijke marburgvirus staat in de belangstelling van de Ghanese gezondheidsautoriteiten en de WHO.

Sinds 8 juli, toen de eerste twee gevallen in het West-Afrikaanse land werden ontdekt, is er nog maar één zieke bij gekomen. De drie (moeder, vader en zoon) komen uit één gezin.

Ondanks het lage aantal besmettingen zitten 199 Ghanezen in isolatie sinds de eerste gevallen.

Volgens de WHO heeft het marburgvirus een sterftecijfer van 24 tot 88 procent, en er is nog geen genezing mogelijk. De Wereldgezondheidsorganisatie doet enkele concrete aanbevelingen om besmetting te voorkomen en in te dammen.

Marburgvirus lijkt op ebola

Het marburgvirus is een filovirus en valt in dezelfde medische categorie als het ebolavirus. De twee virussen zijn verschillend, maar het ziekteverloop dat volgt op de besmetting is klinisch gezien hetzelfde.

Het marburgvirus en het ebolavirus kunnen beide tot hemorragische koorts leiden, waarbij kleine bloedvaten beschadigd raken en het bloed minder goed stolt. Volgens de WHO kan dit leiden tot fatale in- en uitwendige bloedingen.

Hoewel medicijnen het bloeden kunnen verminderen, is het gemiddelde sterftecijfer voor het marburgvirus 50 procent.

Eerste uitbraak in Duits laboratorium

Het virus werd voor het eerst waargenomen in 1967 in Marburg (Duitsland) en Belgrado (Servië).

Volgens The Conversation ontstonden deze uitbraken doordat onderzoekers in Marburg besmette proefdieren (groene meerkatten) hadden ingevoerd uit Oeganda, waar het virus heerste.

Tijdens de eerste geregistreerde uitbraak werden er 31 mensen besmet, van wie er 7 aan inwendige bloedingen stierven.

Het marburgvirus wordt overgedragen door direct contact met bloed, afscheiding of andere lichaamsvloeistoffen van een besmette persoon, maar gezondheidswerkers zijn ook besmet geraakt door contact met kleding en beddengoed van opgenomen marburgpatiënten.

Symptomen van het marburgvirus

De incubatietijd varieert van 2 tot 21 dagen
De symptomen kunnen acuut optreden in de vorm van hoge koorts, hevige hoofdpijn, misselijkheid en spierpijn.
Waterige diarree, buikpijn, buikkrampen en braken kunnen op de derde dag optreden.
De diarree kan een week aanhouden, en de WHO beschrijft patiënten in dit stadium als ‘geesten’ met ingevallen ogen, een uitdrukkingsloos gezicht en lethargie.
Tussen dag 5 en 7 na de incubatie veroorzaakt het marburgvirus bij veel patiënten in- of uitwendige bloedingen. Vaak zit er bloed in braaksel en ontlasting, en ook worden vaak bloedingen uit onder meer de neus en het tandvlees waargenomen.
Tijdens de ziekte hebben de patiënten vaak langdurig hoge koorts, en aan het eind van het ziekteverloop op de 15e dag zijn gevallen van orchitis (ontsteking van een of beide testikels) vastgesteld.
Sterfgevallen treden gewoonlijk op rond dag 8 of 9 na besmetting met het marburgvirus.

Bron: WHO

Vleermuizen kunnen primaten besmetten

Al is de oorsprong van het virus nog niet vastgesteld, de WHO wijst op de nijlroezet (een vleermuis).

In 2008 waren er twee gevallen van het marburgvirus waarbij beide besmette personen los van elkaar een grot met nijlroezetten hadden bezocht.

De uitbraak in Ghana is de 15e op rij sinds 1967.