De virusdeeltjes dringen ons lichaam binnen via de slijmvliezen in de ogen, neus of mond.
- Blauwe bolletjes: virusdeeltjes
De buitenkant van de virusdeeltjes is bedekt met microscopische eiwitten die uitsteken - ook wel spike protein genoemd. En aan deze eiwitten heeft het virus zijn naam te danken – ze lijken namelijk een beetje op een soort kroon, corona in het Latijn.
- Rode pijl: spike protein
Wanneer het coronavirus in de buurt van een lichaamscel komt, werkt het spike protein als een soort sleutel die zich bindt aan moleculen die op het celoppervlak zitten, zogenoemde receptoren. Wetenschappers hebben onlangs ontdekt dat het coronavirus zich bindt aan een speciale receptor op onze cellen, de ACE2 – die bijvoorbeeld in de longen voorkomt.
- Roze bolletjes: ACE2-receptoren
Als de spike proteins en de receptoren van onze cellen verbinding hebben gemaakt, smelt het virus samen met onze cellen. De genetische code van het virus, het RNA, dringt nu de cel binnen.
- Rode sliert: RNA van het virus
In de cel neemt het virus de ‘machinekamer’ over om zijn eigen genetische code te kopiëren. De genetische code van het coronavirus is volgens onderzoek ongeveer 30.000 ‘letters’ lang.
De geïnfecteerde cellen lezen nu het RNA van het virus als een soort recept en beginnen eiwitten aan te maken die het immuunsysteem tegenhouden en nieuwe virusdeeltjes aantrekken. Elke geïnfecteerde cel kan miljoenen kopieën van het virus maken voordat hij stukgaat en sterft. De gekopieerde virussen infecteren weer andere cellen, of verlaten het lichaam en besmetten anderen via vochtdruppeltjes uit de longen.
- Blauwe bolletjes: Nieuwe kopieën van het virus