Shutterstock

Hart van blauwe vinvis klopt 2 keer per minuut

Metingen van de hartslag van het grootste dier ter wereld hebben de biologen verrast. Het hart van de blauwe vinvis presteert iets vrijwel onmogelijks.

Voor het eerst is het gelukt het hartritme van een blauwe vinvis te meten, en de resultaten overtreffen de stoutste fantasieën van de biologen.

Tijdens het duiken en het eten kan de walvis zijn hartslag verlagen tot slechts twee slagen per minuut.

Een onderzoeksteam van de Amerikaanse Stanford University kreeg een unieke kans om de metingen te verrichten toen het in de Baai van Monterey bij Californië heel dicht bij een blauwe vinvis kwam.

Met een hartslagmeter werd het hartritme van een blauwe vinvis gedurende negen uur gevolgd.

© Shutterstock

De biologen wisten toen al dat een walvis als hij duikt zijn bloed (en daarmee de zuurstof) anders door het lichaam verdeelt.

Als de blauwe vinvis duikt, duikt zijn hartslag ook omlaag

De meeste zuurstof gaat naar de hersenen en het hart, en de andere organen krijgen minder.

Daardoor kan de walvis langdurig duiken tot op ruim 300 meter diepte – en daalt de hartslag.

Als de walvis weer bovenkomt, stijgt de hartslag wanneer hij verse zuurstof inademt.

Walvis verlaagt zuurstofvoorziening

Als de blauwe vinvis duikt, daalt zijn hartslag en krijgen alleen de hersenen zuurstof.

© Alex Boersma/SHUTTERSTOCK

Hart op de waakvlam

Tijdens een duik, die ruim een kwartier kan duren, klopt het walvishart maar 2-4 keer per minuut.

© Alex Boersma/SHUTTERSTOCK

Pijlsnel zuurstof bijtanken

Zodra de walvis weer boven is, gaat het hart ruim 30 keer per minuut kloppen, zodat alle organen weer zuurstof krijgen.

Dan is het de taak van het hart de zuurstofreserves van alle organen aan te vullen voordat het dier weer onderduikt op zoek naar voedsel.

Walvishart zoekt de grenzen op

In de negen uur dat de biologen de walvis volgden, bedroeg de langste duik 16,5 minuten. En het dier had nooit meer dan vier minuten nodig om de zuurstofdepots bij te vullen.

De metingen lieten zien dat de blauwe vinvis zijn hartslag onder water verlaagde tot twee slagen per minuut, en dat deze tot 37 slagen per minuut steeg als de walvis aan de oppervlakte zwom.

Het verschil in de twee uitersten verrast de onderzoekers, die menen dat het werk dat het walvishart doet aan het onmogelijke grenst.

Dat verklaart waarschijnlijk ook waarom de blauwe vinvis een van de grootste dieren ooit is.