In één week in 2007 vonden inwoners van British Columbia twee mensenvoeten op stranden aan de Salish Sea in het westen van Canada. Beide hadden schoenmaat 46, droegen een sportschoen en waren een rechtervoet.
Een jaar later doken er nog vijf voeten op, en in totaal spoelden er gedurende 12 jaar 15 voeten zonder eigenaar aan. De meeste aan de Salish Sea, maar ook een paar aan Puget Sound, een zuidelijker deel van dezelfde binnenzee aan de Amerikaanse kant van de grens.
De politie startte een onderzoek, en er gingen geruchten over een seriemoordenaar. Maar met hulp van de wetenschap kwam de politie uiteindelijk de echte dader op het spoor: een combinatie van ijskoud zout water, bijzondere zeestromingen, hongerige krabben en modern schoeisel.
Drijven of zinken
De eerste vraag die beantwoord moest worden, was waarom de voeten aanspoelen, terwijl hun eigenaar nergens te bekennen is.
Funn av menneskeføtter ved Salish Sea og Puget Sound
Ofwel de lijken van de onfortuinlijke personen lagen nog ergens, ofwel ze waren gezonken. Maar waarom waren ze hun voeten kwijt?
Volgens een onderzoek uit 1977 blijven zeven van de tien lijken van verdronken mensen drijven, ook als er geen zuurstof in de longen zit.
Het bleek ook dat kleine factoren bepalen of iemand blijft drijven of zinkt. Zo kunnen een paar lagen natte kleren voldoende zijn om een lichaam naar de bodem te trekken.
In warm water komen lijken echter vaak na een tijdje weer omhoog doordat er gassen ontstaan bij de ontbinding. Maar in koud water blijven de lichamen bewaard door microbiële processen die weefsel omzetten in de wasachtige substantie adipocire.
Monsters van de voeten toonden aan dat het weefsel veranderd was, en de onderzoekers concludeerden dat de lijken waren gezonken.
Maar twee vragen waren nog onbeantwoord:
- Waarom stegen de voeten van de doden wel op?
- En hoe belandden ze allemaal juist in een binnenzee aan de Noord-Amerikaanse westkust?
Aasetende kreeftachtigen knaagden voeten los
De onderzoekers moesten uitzoeken wat er in zee met een lijk gebeurt. Maar vanwege ethische bezwaren mogen er bij dergelijke proeven geen dode mensen worden gebruikt.
Daarom gooiden ze dode varkens in de Salish Sea. Die zonken meteen naar 100 meter diepte, waar de kadavers een gruwelijk lot wachtte.
In korte tijd werden de varkens opgegeten door de aaseters van de zee: krabben, garnalen en kreeften.
Maar die geven de voorkeur aan zacht weefsel, waar onze enkels wel, maar onze voeten niet uit bestaan.
De enkels zijn dus verschalkt, waardoor de voeten loskwamen van de rest van het lijf.
Dankzij nieuwe technologie in sportschoenen, waarvan de zolen meer lucht bevatten dan vroeger, komen die met voet en al naar de oppervlakte en spoelen ze aan land, waar ze strandgasten de stuipen op het lijf jagen.
Zeestromingen houden voeten vast
Juist op de stranden van British Columbia worden zo veel afgeknaagde voeten gevonden omdat de wind daar vooral aanlandig is, vanaf de Stille Oceaan.
De voeten komen terecht in de ingewikkelde zeestromingen in de binnenzeeën Salish Sea en Puget Sound en kunnen daar niet meer weg.
De natuur en de zeedieren zorgen er dus samen voor dat de voeten juist daar opduiken.
Het artikel kwam oorspronkelijk uit in 2021.