Slijmprik beneemt haaien de adem
De slijmprik heeft een slijmerige substantie ontwikkeld om roofvissen op afstand te houden. Het slijm blokkeert hun kieuwen, waardoor ze gaan hoesten en naar adem snakken.
De slijmprik behoort tot de vissenfamilie lampreien, de primitiefste groep van hedendaagse gewervelden.
De slijmprik valt onder een diergroep die volgens biologen tot de meest primitieve gewervelden behoort. Maar als het aankomt op de bescherming tegen vijanden, gaan ze heel geavanceerd te werk.
De slijmprik scheidt een slijmerig goedje af, dat roofvissen de adem beneemt. In een oogwenk worden de kieuwen van de roofvis geblokkeerd, zodat hij geen zuurstof meer op kan nemen.
Een hongerige haai die zijn grote tanden in een slijmprik zet, laat zijn prooi daarom al snel weer los, en de slijmprik gaat er ongedeerd weer vandoor.
Biologen van drie universiteiten in de VS bestudeerden dit schouwspel via een aantal video-opnamen en besloten de huid van de slijmprik nader te onderzoeken om erachter te komen hoe de vis zo gemakkelijk ontkomt.
Ze verwachtten dat de huid heel sterk en moeilijk te doorboren zou zijn voor de tanden van de roofvissen.
Daarom testten ze de breukbelasting van de huid van de slijmprik en vergeleken die met de huid van 21 andere vissoorten.
Daaruit bleek echter dat de huid van de slijmprik niet veel sterker was dan die van andere soorten vissen. Dat de vis vrijwel ongedeerd aan de tanden van de roofvis ontsnapt, komt doordat zijn huid heel los om zijn lijf zit.
Naast de video-opnamen blijkt ook uit andere observaties hoe effectief de slijmprik zich verdedigt. Biologen die de maaginhoud van grote roofvissen onderzoeken, vinden bijvoorbeeld zelden resten van slijmprikken.