De voorouders van orka’s – en de andere walvissen – waren geen zeedieren, maar leefden op het land en hadden vier poten.
De oudste oerwalvis, Pakicetus, leefde 50 miljoen jaar terug langs rivieren en zoetwatermeren in Noord-India en de noordkust van de Tethyszee in het huidige Pakistan.
Het dier was een vleeseter, zo groot als een wolf, en had lange, dunne poten met hoeven eraan. De Pakicetus bracht veel tijd op laag water door, waar hij voedsel zocht.
De Pakicetus geldt als stamouder van de walvis door zijn speciale slaapbot, dat vandaag de dag alleen bij walvissen voorkomt.
De stamvader van de walvis leek op een wolf en kon niet zwemmen. Mettertijd nam de Pakicetus het natte element echter in.
Aan fossielen is te zien dat de ogen boven op de kop zaten, net als bij krokodillen en nijlpaarden, en dat betekent dat het dier over het water uit kon kijken, zelfs als hij er tot aan schofthoogte in lag.
Waarschijnlijk kon de oerwalvis niet zwemmen, maar na een paar miljoen jaar groeide hij uit tot amfibie, dat dus zowel op het land als in het water leefde. Zijn staart was lang, maar had niet de staartvin van de huidige walvissen, en het oerdier peddelde waarschijnlijk met zijn poten.
