Killerparasieten veranderen hun slachtoffers in zombies

Nadat de sluipwesp Dinocampus coccinellae het lieveheersbeestje met een steek heeft verdoofd, legt ze een eitje in het lijf van haar slachtoffer. Als het eitje uitkomt, eet de larve het lieveheersbeestje van binnenuit op, en wanneer hij groot genoeg is, eet hij zich een weg naar buiten. Vervolgens verpopt hij zich en gebruikt hij het lieveheersbeestje als lijfwacht. De sluipwesp heeft het lieveheersbeestje namelijk ook besmet met een virus, dat de larve de controle geeft over de hersenen en pootjes van zijn slachtoffer.

De larve van de paardehaarworm smokkelt zichzelf via dode insecten bij een krekel naar binnen en dirigeert zijn weerloze gastheer naar meren, rivieren en waterputten om zich daar voort te planten. Als de krekel in het water is, verlaat de worm zijn gastheer. Hierna verdrinkt de krekel, die niet kan zwemmen.

Als een slak vogelpoep eet waarin eitjes van de platworm zitten, zijn zijn dagen geteld. Wanneer de eitjes uitkomen, verspreiden de jongen zich naar de tentakels van de slak en veranderen ze die in larfachtige uitgroeisels. Daarnaast manipuleert de worm de slak zo dat deze naar het licht kruipt, waar hij kan worden gespot en opgegeten door een vogel. De platworm brengt de rest van zijn leven door in de darmen van de vogel, en als hij zich wil voortplanten, legt hij eitjes die weer in de vogelpoep terechtkomen.

Als de sporen van de schimmel Ophiocordyceps een mier binnendringen, nemen ze het lichaam van het insect over en dirigeren ze het naar de onderkant van een blad. Hier bijten de kaken van de mier zich vast en doodt de schimmel zijn gastheer. Dan schiet de schimmel uit de kop van de mier en verspreidt hij nieuwe sporen.

De sluipwesp Cotesia glomerata legt zijn eitjes in de larve van het koolwitje, waar ze uitkomen. Als de vele parasieten hun buikje rond hebben gegeten aan larvenvet, graven ze zich een weg naar buiten. Voor die tijd hebben ze echter de hersenen van hun gastheer gemanipuleerd. De jonge parasieten spinnen cocons en bewegen de vlinderlarve ertoe daar rag overheen te spinnen en ze te verdedigen tegen vijanden. Uitgeput van het werk als lijfwacht stort het koolwitje uiteindelijk in en sterft het van de honger.

Een mier die vogelpoep met eitjes van de rondworm Myrmeconema neotropicum eet, is ten dode opgeschreven. Door de eitjes zwelt het achterlijf van de mier op tot een rode bol, die lijkt op de bessen die hoog in de bomen van het oerwoud groeien. Ook steekt het achterlijf omhoog. Door die metamorfose wordt de mier lokaas voor de vogels in het oerwoud, die gewoonlijk geen mieren eten, maar wel dol zijn op bessen.

Als de worm Pseudocorynosoma constrictum een vlokreeft infecteert, manipuleert de parasiet zijn gastheer met chemische stoffen om naar het licht te zwemmen: het wateroppervlak. Hier is de vlokreeft namelijk een makkelijke prooi voor eenden en andere watervogels. In de buik van de vogels gedijt de worm goed. Hij wordt volwassen en stuurt zijn kroost met de vogelpoep mee terug naar modderige meerbodems.

Door te doen alsof hij slaapt, weet de sluipwesp Hymenoepimecis argyraphaga dicht bij een spin te komen, waarna hij deze een giftige steek toedient en zijn eitjes aan het spinnenlijf plakt. Na een paar dagen komen de eitjes uit en begint het jong van de spin te eten. Als het jong klaar is om zich te verpoppen, laat het de spin zijn web vernietigen en er een maken waar de pop perfect in past. Dan valt de gastheer dood neer en heeft de larve nog een laatste maaltijd.