In de diepzee heb je het als dier niet makkelijk. Garnalen komen meestal niet dieper dan 4500 meter.
Daarna is de druk te hoog en het water te zuur.
Het zuur is een aanslag op het uitwendige kalkskelet van de garnaal, dat daardoor snel bezwijkt onder de druk.
Daarom waren wetenschappers uit Japan ook zo verbaasd toen ze onlangs een garnaalachtig dier vonden op wel 10.000 meter diepte in het Challenger Deep bij de Filipijnen, het diepste oceaangebied op aarde.
Diertje versterkt zijn skelet met aluminium
Uit nader onderzoek is gebleken dat het dier met de Latijnse naam Hirondellea gigas zijn kalkskelet kan versterken met een aluminium coating.
Maar die ontdekking riep bij de onderzoekers nieuwe vragen op, want zeewater is niet erg rijk aan aluminium. Het diertje haalt dat dus ergens anders vandaan.
Een garnaal versterkt zijn skelet met aluminium vanwege de druk op 10.000 meter diepte.
Aluminiumschild in het darmstelsel
Vervolgens experimenteerden de onderzoekers met sedimenten van de zeebodem in het Challenger Deep.
In het laboratorium stelden ze het materiaal bloot aan dezelfde chemische omstandigheden als in het darmstelsel van het dier, en wat bleek: de combinatie van het zuur uit de darmen en resten verteerd plantaardig voedsel creëert een omgeving die aluminiumionen uit het sediment kan halen.
Vanuit het darmstelsel trekken de metaalionen naar het kalkskelet, en in contact met het zeewater ontstaat de stof aluminiumhydroxide, die zich als een schild om het dier heen legt.
Het resultaat is een duikerklok die de druk in het diepe kan weerstaan.